In het hart van Dublin ligt een getuigenis van 18e-eeuwse architectuur, een belichaming van de rijke geschiedenis van de stad en een centraal punt voor zowel inwoners als bezoekers – het stadhuis. Dit majestueuze gebouw, oorspronkelijk bekend als de Royal Exchange, gebouwd tussen 1769 en 1779 en ontworpen door de beroemde architect Thomas Cooley, valt niet alleen op door zijn historische betekenis, maar ook door zijn architectonische kracht.
Het stadhuis van Dublin, dat vroeger door kooplieden werd gebruikt als handels- en discussiecentrum, is nu de officiële zetel van de gemeenteraad van Dublin. Het ligt elegant op een helling aan Dame Street, aan het zuidelijke einde van Parliament Street, en biedt een uitzicht dat het oude en het hedendaagse naast elkaar zet. De ligging tegenover een deel van het Dublin Castle, ooit het epicentrum van het Britse bestuur in Ierland tot 1922, is een stille knipoog naar het ingewikkelde tapijt van Dublins verleden.
De buitenkant van het gebouw, dat zorgvuldig is gemaakt van witte Portland-steen uit een steengroeve in Dorset, glinstert en nodigt toeschouwers uit om de ingewikkeld gebeeldhouwde kapitelen van Simon Vierpyl en het pleisterwerk van Charles Thorpe te bewonderen. Het neoklassieke gebouw heeft een centrale entreehal of Rotunda. Hier omsluit een grootse koepel, ondersteund door twaalf torenhoge kolommen van elk 32 voet, het gebied. Daarbinnen weerklinkt een koorgang met de echo’s van kooplieden van weleer, die beraadslagen over zakelijke transacties.
De foto van het stadhuis van Dublin
Maar voor mij is het stadhuis meer dan alleen een architectonisch hoogstandje. Het is een doek beschilderd met herinneringen aan mijn ervaringen in Dublin. Op een zonnige middag, toen de stralen door de straten van Dublin gleden, maakte ik kennis met dit statige gebouw. Nippend aan de iconische Baileys Coffee in Parliament Street, eiste de majesteit van het stadhuis mijn aandacht op. Toch weerhield de drukke zaterdag mijn eerste poging om het vast te leggen.
De volgende dag onthulde de dageraad het stadhuis in een nieuw licht. De rust van de zondagochtend, gecombineerd met de gouden tinten van de zonsopgang, vormde het decor. De Ierse vlag, geflankeerd door de banieren van Dublin en de Europese Unie, danste wild, geanimeerd door de ochtendbries.
Met een 12mm lens op sleeptouw probeerde ik de grootsheid van het stadhuis vast te leggen, voordat ik Temple Bar verder verkende. Pas bij het retoucheren van de foto in de nabewerking viel me de nauwgezette aandacht voor details door de stadsplanners op. Let op de lantaarnpalen. Een subtiel detail: de aanpassing van de hoogte van de lantaarnpalen om de symmetrie van het gebouw niet te verstoren, sprak boekdelen over het architectonische denkproces van Dublin.
