Η εκκλησία της Santa Maria de Belém και το μοναστήρι Jerónimos, είναι τα καλύτερα παραδείγματα πορτογαλικού γοτθικού στιλ Manueline. Αν και έχουν παρόμοια αρχιτεκτονικά στιλ, στον σύγχρονο κόσμο μας τώρα, η εκκλησία και το μοναστήρι έχουν μια αρκετά αντίθετη εμπειρία.
Εκκλησία της Σάντα Μαρία
Επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι Jeronimos και την Εκκλησία της Santa Maria de Belém ένα πρωί. Επομένως, έχουμε ξυπνήσει πριν από την ανατολή για να καταλάβουμε τη Λισαβόνα. Ήμασταν πολύ αισιόδοξοι να είμαστε οι πρώτοι τουρίστες που επισκέφτηκαν το μοναστήρι. Προς έκπληξή μας, μια ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες, υπήρχαν πολλοί τουρίστες.
Πάνω απ ‘όλα, ο ιστότοπος προσέλκυσε τόσα πολλά άτομα. Το “Mosteiro dos Jerónimos” έγινε ένα μοναδικό θαύμα με όλα τα σοκάκια και τις στήλες σε στυλ Manueline. Οι ευρύχωρες αίθουσες ήταν κάποτε σπίτια μοναχών. Αφού φύγαμε από τους ζωντανούς διαδρόμους, αισθανθήκαμε την ανάγκη να παραμείνουμε σε ένα ήρεμο περιβάλλον για μια στιγμή. Επομένως, κατευθυνθήκαμε τα βήματα μας προς την Εκκλησία της Σάντα Μαρία ντε Μπέλεμ, που βρίσκεται απέναντι από το μοναστήρι.
Καθώς περπατήσαμε μέσα, η σιωπή μας χτύπησε σχεδόν.
Εν τω μεταξύ, η εκκλησία της Σάντα Μαρία δεν ήταν ανοιχτή στους επισκέπτες. Όμως, οι φρουροί μας επέτρεψαν να το εισέλθουμε, υπό την προϋπόθεση ότι ο Νίκο θα απενεργοποιούσε το φλας και τον ήχο από το κλείστρο της κάμερας του. Όταν πλησιάσαμε τον βωμό, κάθονταν μόνο λίγοι προσευχές στους μπροστινούς πάγκους, οπότε προσπαθήσαμε να μείνουμε ακίνητοι όσο το δυνατόν περισσότερο για να μην τους αποσπάσουμε.
Αυτή η Εκκλησία, Santa Maria de Belém, είναι γνωστή λόγω των τάφων του Vasco da Gama και του Luís de Camões. Ωστόσο, αυτό που τράβηξε αμέσως την προσοχή μας ήταν κυρίως το κελί. Οι πυλώνες της εκκλησίας «μεγαλώνουν» σε αυτήν και μοιάζουν πολύ με ένα δέντρο. Οι δεσμοί της στέγης μας υπενθύμισαν, καθώς και τα σχέδια των φλεβών, ενός φύλλου.
Συμπερασματικά, σε αυτό το μέρος, βρήκαμε την ειρήνη και αφήσαμε χαρούμενους.
