De kerk van Santa Maria de Belém en het Jerónimosklooster zijn de mooiste voorbeelden van de Portugese laatgotische Manuelijnse stijl. Hoewel de kerk en het klooster in onze moderne wereld nu een vergelijkbare bouwstijl dragen, hebben de kerk en het klooster een nogal contrasterende ervaring.
Op een ochtend bezochten we het Jerónimosklooster en de kerk van Santa Maria de Belém. We werden voor zonsopgang wakker om Lissabon als eerste te veroveren. We waren erg optimistisch en hadden gehoopt dat we de allereerste toeristen zouden zijn die het klooster zouden bezoeken. Tot onze verbazing, een uur voordat de poorten waren geopend, stonden er al veel toeristenbussen voor het gebouw geparkeerd. De mensen stonden ook al in de rij om het klooster te zien voordat het te druk zou worden.
Geen wonder dat de site zoveel mensen trok. Het “Mosteiro dos Jerónimos” werd een uniek wonder met alle steegjes en zuilen in manuelijnse stijl en de ruime zalen die ooit de thuisbasis waren van de monniken. Na het verlaten van de levendige gangen voelden we een drang om even in de rustige omgeving te blijven. Op dat moment richtten we onze stappen in de richting van de kerk van Santa Maria de Belém, gelegen tegenover het klooster.
Terwijl we naar binnen liepen, raakte de stilte ons bijna.
De kerk was niet open voor bezoekers, maar de bewakers lieten ons binnen, op voorwaarde dat Nico de flitser en het geluid van de sluiter van zijn camera zou uitschakelen. Toen we het altaar naderden, zaten er maar een paar gebeden op de voorste banken, dus we probeerden zoveel mogelijk stil te blijven staan om ze niet af te leiden.
De kerk van Santa Maria de Belém is bekend vanwege de graven van Vasco da Gama en Luís de Camões. Wat meteen onze aandacht trok was vooral de kaalslag. De pilaren van de kerk “groeiden” in de kerk en leken erg op een boom. De banden van het dak deden ons denken aan een blad, evenals de patronen van de nerven.
Op deze plek vonden we rust en vertrokken we gelukkig.
