Ergens heb ik gelezen dat de San Marino muren de Chinese muur nabootsen. Aanvankelijk vond ik het een wat overdreven uitspraak, maar toen ik op zoek ging naar composities voor mijn foto’s leek deze gedachte waar.
Het complex van de stadsmuren, drie torens en het centrum van San Marino zelf werd uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed. De roddel is echter dat het het minst bezochte land ter wereld is. Ik was verbaasd te horen dat, gezien het unieke karakter van dit republikeinse land, ik er alleen maar van uit kan gaan dat er veel meer mensen zijn die het graag zouden willen zien.
San Marino bestaat al sinds 301 na Christus en heeft sindsdien zijn onafhankelijkheid behouden, ondanks de barbaarse invasies en de Napoleontische oorlogen. Slimme politici, trots om liberaal te zijn van de Sannmariërs en gelegen op de Titanoberg, beschermden dit republikeinse land tegen toetreding tot andere landen. Ik denk dat een groot voordeel van dit land de vestingwerken zijn – de beroemde drie torens en de drie ringen van de stadsmuren sturen als het ware een boodschap: “Probeer ons niet eens binnen te vallen”.
