Ponte Vecchio we Florencji lub „Stary most” był prawdopodobnie jednym z pierwszych mostów rozpinającym się nad rzeką Arno. Jego historia nie jest więc prosta. Został on zniszczony w 1345 roku i na nowo odbudowany. Podczas drugiej wojny światowej za to był to jedyny most na rzece Arno w tym rejonie, który nie został zburzony przez uciekających Niemców (czy to strategia, czy im było szkoda?). Jakim wpływom zawdzięcza ten most swój charakter?
Podobno pierwszy most w tym miejscu wybudowany został około 966 roku. Został jednak on zniszczony i ponownie odbudowany w XIV wieku. Ponte Vecchio swój symetryczny charakter zawdzięcza podobno architektom pochodzącym z zakonu Dominikanów. Niektórzy historycy upatrują w tej konstrukcji dominikańskiego zamiłowanie do proporcji i liczb.
Na samym początku Ponte Vecchio we Florencji miał funkcję obronną. Jednak z czasem budynki na samym moście zaczęły służyć kupcom, którzy przebudowali wcześniejsze obronne pomieszczenia na pomieszczenia kupieckie. Kupcy ci sprzedawali głównie ryby i inne towary o raczej nieprzyjemnym zapachu. Aż do 1593 roku, kiedy to Ferdinand I (zmęczony odorem) ogłosił, że tylko kupcy złota i biżuterii mają prawo handlu na Ponte Vechio. To od tego czasu most zaczął nabierać swojego teraźniejszego charakteru. Sklepy zostały przebudowane do nowej funkcji. Warsztaty jubilerskie zostały zaprojektowane w ten sposób, aby przypominały kufry na kosztowności.
Ten kupiecko-jubilerski charakter Ponte Vecchio we Florencji można poczuć najlepiej po zmierzchu – lub nawet lepiej – przed wschodem słońca. Sklepiki jubilerskie oświetlone są wtedy złotym światłem latarni, a drewniane elementy wystaw przypominają o dawnych-nowych czasach świetności Florencji.
