Dobre zdjęcie zależy w dużej mierze od dobrego planowania. Znalezienie odpowiedniego miejsca, określenie najlepszego czasu i w końcu dotarcie na miejsce. Ale czasami można planować tak wiele, jak się chce, ale w końcu wszystko idzie “nie tak”. Tak właśnie czułem się tego złotego poranka w Pradze.
Już przed wyjazdem wiedziałam, że w Pradze nie będę się zbytnio wysypiać. Jest tam zbyt wiele pięknych scen i zbyt mało czasu, aby uchwycić je wszystkie w odpowiednim świetle. W lecie niebieska godzina wieczorem trwa do 23:00, podczas gdy ta rano zaczyna się już o 3:00. Dlatego bardzo się ucieszyłam, gdy mogłam zarezerwować apartament z AirBnB, położony tuż u stóp zamku. To pozwoliło mi na maksymalne wykorzystanie czasu pomiędzy (no, spaniem).
Mój alarm włączył się o 3:30, bo przed wschodem słońca chciałam sfotografować puste alejki. Coś, co wieczorem jest po prostu niemożliwe. Kiedy jednak dotarłam do głównego wejścia do Zamku Praskiego, zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że jest zamknięte. Jakoś założyłem, że można wejść na dziedziniec zamkowy o każdej porze – tak, najwyraźniej nie.
Każdy, kto był w Pradze i wie, gdzie zrobiono to zdjęcie, wie również, że droga przez zamek zajęłaby zaledwie 10 minut. Droga wokół zamku jednak… Cóż, dlatego zacząłem biec wzgórzem zamkowym z powrotem w dół, przez ulice Malej Strany, a następnie przy winnicach aż do Zamku Praskiego. Nie ma mowy, żebym przegapił ten moment wschodzącego słońca!
Kiedy dotarłem do miejsca, które miałem na myśli, wiedziałem z pierwszym widokiem na miasto nad Wełtawą, że poranny sprint był tego wart. Niebo zmieniło się w mocny pomarańcz, a serce Czech powoli budziło się do życia. Gdy się odwróciłem, strażnik uprzejmie skinął na mnie głową. A bramy zamku nagle się otworzyły.
