Het Anagagebergte gaf ons het gevoel midden in het bos uit Grimm’s Roodkapje te zitten, vanwege de vormen van de bomen in het Laurierbos. Een andere keer bevonden we ons in een klein, geïsoleerd dorp dat zich uitstrekte over altijd groene berghellingen en er bijna uitzag als een oude Maya-beschaving.
Dit gebeurde net nadat we waren omringd door waterdruppels die omhoog kwamen uit de sterke golven van de Atlantische Oceaan, die de reusachtige rotsen van de noordkust van het eiland raakten. En dit alles na het zien van een klein deel van deze bergketen.
Anagagebergte – wandelen in de wolken
Heb je er ooit van gedroomd om in een nevelwoud te zijn? Je weet wel, zoals in de films, wanneer een jungle plotseling door mist wordt bedekt en de held elke schaduw tussen de bomen gadeslaat? Wij dachten altijd dat je minstens tot in Zuid-Amerika moest reizen om zo’n soort bos te vinden. Hoe verbaasd waren we toen we ontdekten dat onze wandeling van een paar uur in het Anagagebergte ten noorden van Tenerife zo’n wandeling in de wolken zou zijn, die verdwijnt en weer verschijnt met slechts een kleine windvlaag.
We planden de tocht naar het Anaga-gebergte al een tijdje, onderzochten de paden en de plaatsen die we konden bezoeken. De winter is niet de beste tijd om daar te wandelen zonder goede kennis van de paden die modderig en steil kunnen zijn. Geïnspireerd door de foto’s van Laurel Forest, dat lijkt op het bos uit Grimm’s Roodkapje, vonden we een wandelpad dat ons in zo’n sprookje zou brengen.
Het Anaga gebied behoort tot UNESCO als Wereldnetwerk van Biosfeerreservaten. Het gebied werd gevormd door een vulkaanuitbarsting 7-9 miljoen jaar geleden. Het bijzondere aan deze plek is het Laurierbos dat miljoenen jaren geleden ontstond op het supercontinent Gondwanan, en er zijn nog maar een paar van dit soort plekken in de wereld. Tegenwoordig herbergt deze plek verschillende inheemse dieren en planten.
De autowegen zijn er uitzonderlijk, net als het verhaal. De pret begint wanneer je de wandelpaden neemt en die bergen beklimt. Het Anaga-gebergte reikt op de hoogste plaatsen tot 600 m boven de zeespiegel, dus het leek ons geen enorme uitdaging om een paar uur te wandelen, zelfs als de weersomstandigheden niet optimaal zijn. We vonden enkele wandeltochten op een app en waren goed uitgerust met trekkingschoenen en regenjacks.
We begonnen in een plaats genaamd Vega de la Mercedes, die in het begin leek op een willekeurig Europees bos. Maar hoe dieper het pad ons de bergen in leidde, hoe meer fantastisch gevormde bomen er voor onze ogen verschenen. De gebogen stammen en neerhangende takken maakten de indruk duizenden jaren oud te zijn. Op een gegeven moment merkten we dat we omgeven waren door mist, nadat we de wind in de kruinen van de bomen hadden gehoord en ons in het zonlicht hadden bevonden. Dit was geen mist – we liepen in wolken! Nico was zo gefascineerd door deze natuurlijke openbaring, dat we bijna een uur lang alleen maar foto’s maakten van paden die verschenen en verdwenen in de wolken.
We ontdekten elk uur nieuwe soorten bossen, nieuwe uitzichten over de bergen en nieuwe planten. We hadden echter niet alleen een adrenaline boost door de natuur, maar ook door enkele ongelukken onderweg. Het aflopen of beklimmen van steile paden is soms lastig, als de grond voortdurend nat is.
Op een gegeven moment hadden we het “briljante” idee om onze weg naar de stad in te korten, waar we de auto achterlieten en een kortere weg namen, die onze app voorstelde. We konden ons niet herinneren in ons leven een steilere helling te hebben gelopen dan deze – we moesten met benen en handen naar beneden. Uiteindelijk zijn we allebei met onze zware camerarugzak op naar beneden gegleden. Gelukkig konden we voor de afgrond stoppen en werd niets van Nico’s apparatuur beschadigd. De blik naar beneden overtuigde ons om terug naar boven te klimmen en een vrij lange, maar veel veiliger weg te nemen.
We moesten om onszelf lachen toen we de stad onderaan bereikten. We zagen eruit als na een modderbad. Maar wat erger was, we waren uitgehongerd na uren lopen. Dus moesten we uiteindelijk naar een restaurant in deze plaats en we zagen er niet al te, hmm… representatief uit. Ondanks de lastige paden waren we zo opgetogen over de schoonheid en natuurlijke diversiteit van deze plek, dat we besloten er steeds weer terug te komen – in ieder geval als we met pensioen gaan.
Beniho/La Roca en de stad Taganana
Op een andere dag voelden we ons verleid om het noordelijke deel van het Anaga-gebergte te ontdekken. Er was een bepaalde plaats die Daria wilde bezoeken, die “Taganana” heet. Het lijkt een beetje op een Maya beschavingsstad genesteld in de altijd groene bergen. De felgekleurde muren van de vierkante huizen contrasteerden sterk met de diepgroene en grijze bergen.
Het was niet alleen een indruk van een geïsoleerde plaats – het was moeilijk te bereiken. Om dit dorp te zien, moesten we over een bijna volledige bergweg die zo bochtig was, dat hij soms 180 graden naar links of rechts draaide, een paar keer in slechts een paar kilometer. Maar het was de moeite waard. De rust en de majesteit van deze plaats kalmeerden onze zenuwen na deze waanzinnige rit op en neer.
Bijna achter dit dorp lagen het Benijo strand en La Roca. De plaats waar Nico van droomde in zijn fotografie visioen. Het is de noordelijke kust van Tenerife. De hellingen van de bergen eindigen daar plotseling en domineren het zwart-zand (vulkaanresten) strand. Wat ons echter het meest fascineerde waren de reusachtige rotsen die voor onze ogen uit de oceaan opdoken, zodra we de trap van de heuvel naar de kust afgingen.
De enorme golven sloegen er tegenaan en lieten parels van water in de lucht achter. We moesten schreeuwen om elkaar te horen vanwege het lawaai, en we konden ons niet voorstellen hoe iemand hier kon zwemmen… Voor Nico was het echter een fotografisch paradijs en een nieuwe uitdaging, omdat hij niet eerder zoveel opnamen had gemaakt van zo’n rotsachtige kust, waar het water alleen maar voor de lens spatte.
Het Anagagebergte was een van de redenen waarom we verliefd werden op Tenerife. Zulke woeste, oude natuur, verbonden met uitzichten op schilderachtige dorpjes, die doen denken aan oude Zuid-Amerikaanse culturen, benam ons de adem bij elke paar kilometer die we met de auto of te voet aflegden. De wegen in het Anagagebergte bezorgden ons soms wat hoogtevrees, maar waren ook een avontuur. Wat ons echter het meest trof was het gevoel van kalmte, dicht bij de natuur en haar oorsprong te zijn.
