Bay of Kotor staat bij de lokale bevolking bekend als “Boka” – “de Baai”. Nu met een melancholieke blik, betreur ik het dat we niet meer tijd hadden om andere steden te ontdekken die rond deze “zuidelijk gelegen fjord” liggen – Risan, Tivat, Perast, Prčanj of Herceg Novi. Allemaal samen met de natuur staan ze op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Het uitzicht dat mij magnetiseerde was het lege voetbalveld aan de voet van de berg. Op een hoogte van 1754 meter boven de zeespiegel voelden we ons een beetje ongemakkelijk bij het ademen en ik kan me alleen maar voorstellen hoe uitdagend het zou zijn geweest om in zulke omstandigheden een voetbalwedstrijd te spelen.
Het Vaduz-kasteel, gelegen in Liechtenstein, kreeg deze titel vanwege de ligging van de hoofdstad -Vaduz. Het is het symbool van het land, een zeer majestueus gezicht dat ik persoonlijk heb ervaren en dit is ook de thuisbasis van de prinselijke familie van Liechtenstein. Helaas is deze site niet toegankelijk voor het publiek, maar het is toch de moeite waard om van buitenaf te bewonderen en te genieten van het uitzicht op de Alpen.
Het mooie van de Dolomieten is dat als je door de bergdalen naar je bestemming rijdt, en je rondkijkt – je zult zien dat deze route interessanter is dan het einde. Het uitzicht op Picco Di Vallandro (vertaald in het Duits – Dürrenstein) vanuit het bloeiende dal, was een absolute aangename verrassing.
Het Lago di Braies is een natuurlijk meer dat het resultaat is van een vaste lijn die de rivier de Braies blokkeert. De weg die er naartoe leidt, is een avontuur op zich, vooral vanwege het uitzicht. Het is waarschijnlijk een van de bekendste en grootste meren in de Dolomieten, Italië.
De hele dag was zonnig, maar net toen we de nabijgelegen heuvel beklommen om de middeleeuwse kerk van Santa Maddalena te zien, met het Odle-gebergte op de achtergrond, begonnen de wolken de lucht te bedekken. We renden niet, maar bleven op hun plaats om de natuur te omarmen. En al snel waren we doorweekt! Deze regen in de Dolomieten is erg zwaar!
Taganana wordt bewoond door de oudste bewoners van Tenerife. Het ligt in het noordelijke deel van het Anagagebergte en je kunt er alleen komen door bergafwaarts te rijden en soms moet je een straat van 180 graden afdraaien, wat op zich al een avontuur is. Eenmaal bij de stad aangekomen is het uitzicht volledig de moeite waard.
Vanuit vele punten in de stad kun je de donkere lijnen van het Montenegrijnse gebergte zien – dit zijn typische “elementen” voor de skyline van de stad. Natuurlijk moesten ze dan ook hun “plaats” op mijn foto laten zien, toen ik het woongebied van de hoofdstad van Montenegro wilde vastleggen. Ik was blij met de samenstelling van het contrast tussen de natuur, de politiek en onze moderne tijd.
De dag was zonnig en het was een plezier om naar boven te klimmen, ook al waren er veel mensen die met ons mee gingen. Onze tocht begon op 1000m hoogte en eindigde op 2000m naar Kasprowy Wierch. In twee derde van de rit bereikten we Hala Gasienicowa – een weiland tussen de bergen in. Zodra ik de samenstelling van de houten hut met hooggebergte zag, wist ik dat het de moeite waard was om tien kilo camera rugzak mee te nemen.
Degenen onder u die in Kotor in Montenegro zijn geweest, zouden zich de goed bewaard gebleven middeleeuwse bouwwerken herinneren, die toeristen en kunstliefhebbers uit de hele wereld aantrekken. Wat kan ik zeggen, net als zij allemaal, ik kon de charme van deze haven aan de Adriatische Zee niet weerstaan.
