Το νούμερο 1 στη λίστα μου όσον αφορά τα σημεία φωτογράφισης στο Λονδίνο ήταν το Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς. Μου το είχαν συστήσει επανειλημμένα στο Google + λόγω της θέας που προσφέρει στον ορίζοντα της σύγχρονης οικονομικής περιοχής Canary Wharf. Ως εκ τούτου, σχεδιάσαμε να απαθανατίσουμε το ηλιοβασίλεμα και να εκμεταλλευτούμε επίσης την μπλε ώρα. Όταν όμως φτάσαμε στο λόφο, έπρεπε να ανακαλύψουμε ότι το πάρκο είναι περιφραγμένο και οι ώρες λειτουργίας δεν είναι πραγματικά φιλικές προς τους φωτογράφους.
Έτσι, αντί γι’ αυτό, περπατήσαμε λίγο κατά μήκος της όχθης του ποταμού και είδαμε λίγο περισσότερο από το Γκρίνουιτς, όπως είχαμε προγραμματίσει. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα, ήταν μια υπέροχη βραδιά και νιώσαμε σαν να βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη δίπλα στη θάλασσα και καθόλου σαν να βρισκόμαστε στην αχανή πόλη του Λονδίνου. Όταν τελείωσε η γαλάζια ώρα, πήραμε το DLR για το Canary Wharf – η πρώτη διαδρομή με αυτόματο μετρό για τη Ντάρια, αφού κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς στο Βερολίνο.
Μόλις φτάσαμε στο σταθμό Heron Quays, η πολύχρωμα φωτισμένη γέφυρα τράβηξε αμέσως την προσοχή μας. Η Ντάρια είπε ότι θα ήταν ένα εξαιρετικό αντικείμενο για φωτογραφία, αλλά εγώ αμφέβαλλα ότι θα μπορούσα να πετύχω τους τεράστιους ουρανοξύστες στο μικρό μου σκόπευτρο. Ωστόσο, ο ευρυγώνιος φακός μου δεν αρνήθηκε την πρόκληση. Μετά από αυτό, έπρεπε απλώς να περιμένουμε το κατάλληλο χρώμα, αφού -σύμφωνα με τις γυναικείες συμβουλές- το ροζ είναι η καλύτερη επιλογή για τη φωτογραφία.
