Ένα ταξίδι στο Δουβλίνο υπόσχεται πολιτισμό, γραφική ομορφιά και – φυσικά – ιρλανδικές παμπ. Ένα από τα πιο εμβληματικά ορόσημά της, λοιπόν, είναι το Temple Bar. Μέσα από το φακό μου, ένα γαλήνιο κυριακάτικο πρωινό, είδα αυτή τη φημισμένη τοποθεσία με έναν τρόπο που λίγοι βλέπουν.
Η παλέτα της αυγής
Ξυπνώντας στην ατμόσφαιρα των δρόμων του Δουβλίνου, πέρασα από το Δημαρχείο και κατευθύνθηκα προς τη συνοικία Temple Bar. Καθώς πλησίαζα στο Temple Bar, το πρωί έπαιζε τη συμφωνία των χρωμάτων του. Στα αριστερά μου, ο ουρανός έμοιαζε να έχει ζωγραφιστεί με ένα πινέλο βουτηγμένο σε χρυσή ηλιοφάνεια, φωτίζοντας τον ορίζοντα και ρίχνοντας μια λεπτή λάμψη στο περιβάλλον. Στα δεξιά, ο βαθύ μπλε καμβάς ήταν ακόμα ανέγγιχτος από την αυγή, μια υπενθύμιση της νύχτας που μόλις είχε περάσει.
Στο επίκεντρο αυτού του δραματικού πανοράματος βρισκόταν το περήφανο κτίριο του Temple Bar. Η εμβληματική κόκκινη πρόσοψη της ισόγειας παμπ ακτινοβολούσε, αποπνέοντας ζεστασιά και καλωσόρισμα ακόμη και αυτή την πρωινή ώρα. Πάνω από αυτό, η κατασκευή από κόκκινο τούβλο των δύο υψηλότερων ορόφων φαινόταν επιβλητική και αποφασιστική. Ενδιαφέρον ήταν ότι τα φώτα της παμπ ήταν ακόμα αναμμένα, ίσως ως ένδειξη των νυχτερινών εκδηλώσεων ή ως πρόσκληση για την επόμενη μέρα.
Μια στιγμή στο χρόνο
Ήταν ένα θέαμα που λίγοι έχουν δει. Η συνήθως πολυσύχναστη περιοχή Temple Bar βρισκόταν σε κατάσταση ήρεμης ανάπαυλας. Το μπαρ δεν έβλεπε ούτε μια ψυχή, και φαινόταν να κάνει μια σύντομη ανάπαυλα, συγκεντρώνοντας τον εαυτό του πριν από μια άλλη μέρα με πανηγυρισμούς και μελωδίες.
Αυτή η φωτογραφία θα ήταν ένα απλό όνειρο, αν δεν υπήρχαν οι τυχαίες συναντήσεις και οι αποφάσεις της προηγούμενης ημέρας. Είτε ήταν η τυχαία συνάντηση με τον Anthony, έναν τοπικό φωτογράφο, στη γέφυρα Ha’penny το προηγούμενο βράδυ – μου είπε ότι τα πρωινά της Κυριακής είναι καλά, καθώς οι παμπ κλείνουν νωρίτερα απ’ ό,τι στη Γερμανία και οι μεθυσμένοι έχουν ήδη επιστρέψει στο σπίτι τους. Ή αν ήταν η αδυσώπητη πορεία των 31.000 βημάτων μου τις πρώτες 24 ώρες στο Δουβλίνο. Τα στοιχεία είχαν συνωμοτήσει για να με φέρουν σε αυτή ακριβώς τη στιγμή δέους.
Στα χνάρια της Ιστορίας
Αλλά ενώ το Temple Bar είναι σήμερα συνώνυμο της ευθυμίας και του ξεφαντώματος, οι ρίζες του φτάνουν βαθιά στην ιστορία του Δουβλίνου. Οι μεσαιωνικές καταβολές της περιοχής και η επακόλουθη ανάπλαση τον 17ο αιώνα έχουν διαμορφώσει τους δρόμους και τα κτίριά της, υφαίνοντας ένα πλούσιο μωσαϊκό που είναι τόσο αισθητό όσο και σεβαστό. Το ίδιο το όνομα του μπαρ θα μπορούσε να είναι μια νύξη προς την ιστορική περιοχή Temple Bar του Λονδίνου, η οποία χρησίμευε ως η κύρια πύλη διοδίων για την είσοδο στην πόλη κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Καθώς τα πρώτα σταγονίδια της βροχής άρχισαν να πέφτουν λίγα λεπτά μετά τη λήψη της εικόνας, κατέφυγα, αναλογιζόμενος τις πρώτες 24 ώρες μου στο Δουβλίνο. Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην πόλη, μου ξετυλίχτηκε, ένα στρώμα τη φορά. Και ακριβώς στην καρδιά του, το Temple Bar ήταν μια απόδειξη του πνεύματος και της ανθεκτικότητάς του.
